Norma stylistyczna
Norma stylistyczna – przyjęte zasady realizacji możliwości stylistycznych systemu językowego, które są właściwe dla poszczególnych sfer interakcji społecznych[1].
Norma stylistyczna odróżnia się od normy gramatycznej tym, że jest bardziej elastyczna, jako uzależniona od sytuacji społecznej i związana ze zróżnicowaniem funkcjonalnym języka. Dla normy stylistycznej istotna jest rola, którą pełni język w danym rodzaju interakcji[1]. W przeciwieństwie do norm językowych, które mają charakter ponadindywidualny i podlegają kodyfikacji, norma stylistyczna cechuje się większą nieokreślonością; można ją rozumieć jako pewien zbiór tendencji ekspresyjnych[2] .
Norma stylistyczna daje odbiorcy sygnał, w jaki sposób może zinterpretować tekst (potraktować go jako tekst publicystyczny, dostrzec zabarwienie ironiczne lub żartobliwe). Norma stylistyczna może dotyczyć doboru leksyki, wymowy, ale też sposobu redagowania tekstu, jego objętości itp.[2]
Normy stylistyczne określa się również jako „modele stylizacji”[2] .
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Mistrík 1993 ↓, s. 386.
- ↑ a b c Krčmová 2017 ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
- Marie Krčmová, Stylová norma, [w:] Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).